گاهی کسانی که بیشتر دوست دارید، بدترین ضربه را به شما می زنند
 |
جدایی بونوچی و آلوز گرچه سخت اما به مرور زمان در حال تبدیل به منطقی ترین راه حل ممکن می شود. دلیلش اواضح است، جواب این سوال:
چرا علی رغم گذشت 24 ساعت از جدایی بونوچی (و همچنین دنی آلوز) ، هیچکس به غیر از کاپیتان با او خداحافظی نکرد؟
لئوناردو حتی حاضر نشد در نامه خداحافظی اش اسمی از مربی کنونی یوونتوس بیاورد.
قطعاً اتفاقی رخ داده. چه بسا نه فقط بین بونوچی و آلگری، بلکه بونوچی و سایر بازیکنان.
این جدایی ها با جدایی ستارگان قبلی فرق دارد. امثال پوگبا و ویدال حداقل توسط هم تیمی هایشان بدرقه شدند. مگر می شود هیچ کدام از اینهمه بازیکن بخاطر نداشته باشد که پیام خداحافظی ای برای مدافعین جدا شده ارسال کند؟ (مسلماً از استثنایی به نام بوفون می گذریم.)
تمام این عوامل بیش از پیش به توصیفی که از رختکن یوونتوس در بین دو نیمه فینال کاردیف می شود، دامن می زند.
وقتی کسی غیر از این دو (آلوز و بونوچی) این اتفاق را تکذیب نکرده اند و سایرین حتی اظهار نظری هم در این مورد نداشته اند، این مساله را روشن تر می کند که شاید جدایی، بهترین راه ممکن برای برگرداندن آرامش به کمپ وینوو بوده. حتی به قیمت دادن بازیکن به رقیب سنتی و آزاد اعلام کردن بازیکنی آماده.
زمان بهترین قاضی ست و خشم از دست دادن بازیکنانِ صرفاً برتر از لحاظ تکنیکی در حال فروکش کردن است.
مهم اکنون نیاز مبرم بیانکونری به پیدا کردن جایگزینی خوب و قوی تر کردن ترکیب فینالیست لیگ قهرمانان اروپاست. که در این مورد هم، بر حسب گذشته، شاید بشود بار دیگر به ماروتا، آلگری و دار و دسته شان اعتماد کرد.
نیم نگاهی به قلم ماسیمو پاوان
